Monsieur le Président, vous avez le pouvoir de mettre fin à ce massacre. Allez-vous le faire ?

Aujourd’hui, Sonia a enfin reçu des visites.

Personne n’avait pu la voir depuis cette audience surprise où personne n’avait été prévenu, où ni Sonia, ni nous, ni ses avocats n’avions pu nous préparer, Aujourd’hui, enfin, Mehdi et Belhassen ont pu la voir. Nos amis et avocats Maître Hana Hatai et maître Anouar El Bassi étaient également présents. Tous, un par un, m’ont appelée après leur visite pour me raconter.

Sonia leur a raconté avec cette force qui ne la quitte jamais, même si elle vacille parfois sous le poids de l’injustice. À 6h30 du matin, ils sont venus la réveiller : « Tu dois te rendre au tribunal. » Elle a compris que nous n’étions pas informés, que les avocats n’étaient pas informés.

Elle leur a dit à quel point elle est épuisée par cette situation absurde, mais aussi combien elle continue à tenir, contre vents et marées. Avec son humour désarmant, elle a dit à Mehdi, en riant : « Dis-leur de me relâcher, c’est bon, je suis devenue sage. » Une phrase légère, presque ironique, mais derrière laquelle se cache une immense lassitude. Elle en a assez. Assez de ce cauchemar qui dure depuis huit mois.

Derrière ce rire, il y a la lassitude. Huit mois qu’elle endure cette injustice. Huit mois qu’elle survit au harcèlement , aux humiliations, aux fouilles. Huit mois qu’elle souffre de la solitude, de l’isolement.

L’audience, prévue le 10 janvier, n’est pas comme les autres. Elle est cruciale. Le 11 janvier, elle aura purgé les huit mois de cette première condamnation grotesque, et tout repose désormais sur l’audience du 10. Si, ce jour-là, le ou la juge décide de faire triompher la justice, si ce jour-là le tribunal choisit de servir le droit et non l’autorité, si, ce jour-là, le ou la juge choisit d’écouter sa conscience et fait preuve de courage, si le droit triomphe, si la justice décide enfin de s’éveiller, Sonia pourra rentrer chez elle, libre.

Contre toute logique, aussi bien elle que moi, nous continuons d’espérer. Espérer une justice juste. Espérer que cette audience du 10 sera celle de la vérité. Espérer que ce jour-là, Sonia rentrera à la maison.

Et pourtant, que voyons-nous ? Un système judiciaire qui s’enlise dans l’arbitraire.

Aujourd’hui, nous avons pu consulter la copie du jugement en première instance concernant les deux ans de prison. Dans ce document, le juge d’instruction cite le code islamique. Oui, vous avez bien lu. Il se base sur la religion. Il invoque noir sur blanc des principes de la chariaa pour évaluer la recevabilité d’un témoignage. La chariaa. Une notion qui n’existe pas dans notre système judiciaire, un système qui, normalement, ne reconnaît que le Code de procédure pénale et le Code de procédure civile et commerciale. C’est là toute l’absurdité : des juges qui contournent nos lois pour imposer des jugements iniques, des sentences qui bafouent les droits fondamentaux, et une justice qui s’écarte de ses fondements pour sombrer dans l’arbitraire. Voilà où nous en sommes : nos juges rendent des jugements en s’appuyant sur la chariaa et non sur le code pénal tunisien.

Et pendant que des jugements iniques sont rendus en s’appuyant sur des bases étrangères à nos lois, une certaine Mme Maya Ksouri accuse les prisonniers politiques et d’opinion d’être des islamistes. Quelle ironie ! Ceux qu’elle accuse subissent les conséquences d’un système qui détourne les lois pour imposer une pseudo-morale religieuse.

Alors je m’adresse à vous, Monsieur le Président de la République, M. Kaïs Saïed. Vous qui vous dites garant de la justice. Je vous rappelle que vous êtes le Président de TOUS les Tunisiens. Je vous rappelle que vous êtes professeur de droit. Que vous vous êtes comparé à Omar Ibn Al-Khattab, disant vouloir être aussi juste que lui. Où est cette justice ? je vous rappelle que ma sœur croupit en prison depuis huit mois, accusée à tort, brisée par un système qui étouffe et détruit.

Je m’adresse à vous plutôt qu’à vos juges qui ne sont que vos fonctionnaires et qui obéissent à vos ordres. Ils n’attendent qu’un mot pour la libérer. Ce mot, allez-vous le dire ? Cet ordre, allez-vous le donner ?

Sonia continue de résister, mais jusqu’à quand ? Jusqu’à quand ce système inique va-t-il persister à détruire des vies pour protéger une façade d’autorité ? Sonia survit. Elle tient comme elle peut. Je lui ai fait parvenir des vêtements chauds, qui, cette fois, ont été acceptés. Elle porte des chaussettes en guise de gants, superpose des couches de pulls. Elle survit. Mais elle souffre. Elle souffre de l’eau glacée, du froid mordant, des repas froids, de l’ennui qui ronge, des lettres qu’on lui vole. Elle souffre de l’absence de sa famille. Elle souffre d’un manque qui la tue : celui de sa fille. Elle ne peut pas continuer indéfiniment. Il est temps que cela cesse.

Peut-être que tout cela s’arrêtera le 10 janvier. Peut-être qu’un juge osera dire non à cette injustice. Peut-être que ce jour-là, vous, Monsieur le Président, aurez l’audace et la dignité de mettre fin à cette mascarade. Peut-être donnerez-vous cet ordre. Peut-être cesserez-vous de laisser nos tribunaux devenir des lieux d’injustice, de vengeance, et de honte nationale. Peut-être que vous, Monsieur le Président, choisirez enfin de dire oui à la justice.

Ce n’est pas seulement la liberté de Sonia qui est en jeu, mais l’honneur de ce pays, l’avenir de ses institutions. C’est votre promesse, celle que vous avez faite au peuple tunisien. La Tunisie mérite mieux. Et Sonia mérite de rentrer chez elle. Elle mérite de retrouver sa liberté, sa fille, et sa vie. Monsieur le Président, vous avez le pouvoir de mettre fin à ce massacre. Allez-vous le faire ?

***********

ليوم برك وين دخلو لسنية بعد المهزلة متاع هزانها للمحكمة بالغدرة ما غير لا يعلموها لا هي لا احنا و لا المحامين

اليوم، مشاولها مهدي وبلحسن و امشاولها اختي و خويا لخرين، الأستاذة مزمزال هناء هطاي والأستاذ أنور الباصي. وبعد كلموني بالواحد بالواحد، و أنا كل واحد وحدو نمعس فيه بش ما ينساو حتى كلمة قالتها

هناء تعاود و تكرّط، « مابنها، ما أقواها تبركالله عليها »، مهدي « والله سافا، قوية و بليدة كي العادة » و انور  » تعبت، فدت، تحب تخرج، نرمال ترخّ ما تخافش عليها ما طيحش

سنية نعرفها تبركالله قويّة، حتى كان ساعات ترخ. تحكيلهم قالتلهم فيقوني عالفجاري قلولي عندك جلسة، فهمت عاد كعبروهالها و ماهو بش يحضر معاها حد

قعدت تحكيلهم قدّاش تعبت و فدت، قدّاش عيات مالغدرة و التسوقيط، أما زادة قدّاش مازالت مكبّشة و واقفة. تتضومر قالت المهدي: “قوللهم يسيّبوني، سافا وليت عاقلة.” تضحك، أما وراء الضحكة قهر كبير و وجيعة ما يفهمها كان اللي يعرفها مليح

ثمانية شهر وهي تقاسي في الظلم. ثمانية شهور تعيش القهر و الفُويْ و الذل. ثمانية شهر وهي وحدها ومقطوعة مالدنيا

نسمع و نخمم في جلسة 10 جانفي. جلسة يا لفوق يا لوطة . نهار 11 جانفي، سنية تكمل الحكم المهزلة متاع ثمنية شهر، يقعد كل شي مربوط بالقاضي، ولا القاضية، اللي باش يحكم نهار 10. إذا نهارتها الضمير يفيق، إذا القاضي ولا القاضية يقرّروا يخليو العدل يغلب، إذا المحكمة تختار تخدم القانون ومش السلطة، إذا القاضي ولا القاضية يكون عندهم الشجاعة، إذا القانون يغلب، وإذا العدالة أخيرًا تفيق، سنية تنجم تروح لدارها حرّة

عارفينها ما فماش عدالة اما أنا وهي مازلنا مكبشين في الأمل. نحلموا اللي نهار 10 يكون نهار الحقيقة، نهار العدل، ونهار اللي ترجع فيه سنية للدار

علاش مازلنا مكبشين والله لاني فاهمة. اليوم نقراو في نسخة الحكم متاع العامين مش عارفين نضحكو و إلا نندبو. سيدة القاضية كاتبة بالحرف مرجع للشرع في ما يخص شهادة شاهد. الشرع يا ناس في القضاء التونسي اللي المفروض القانون فيه واضح: مجلّة الإجراءات الجزائية ومجلّة المرافعات المدنية والتجارية و تاقف غادي. القاضية تتفقه و مدخلة الشرع في الحكم. القانون ماعادش يوكل خبز

القضاء اليوم يخدم بالأحكام اللي حاشكم بايلة على الحقوق و على العدل

و المدام مايا لقصوري قتلك ما فماش مساجين سياسيين و مساجين رأي و اللي في الحبس لكلهم خوانجية، بربي فسرهالنا كيفاش،؟ هاو طلعو قضاتنا يحكمو بالشريعة. كان جات اختي البرى رأي قالت اي مظلوم عندو الحق القضاء ينصرو و لا يهمني لا في مذهبو و لا في اتّباعه السياسي.اما هذاك على خاتر اختي محامية و تامن بالقانون

خممت نلقى روحي نحكي مع القضاء و هما لا يبلو لا يعلو. يجيهم حكم يقرأوه و يروحو فاريحين مسرورين. وليت قلت نخاطب سيادة رئيس الجمهورية، السيد قيس سعيد. يا سيادة الرئيس إنت اللي تقول على روحك إنك الضامن للعدل. نحب نذكرك إنك رئيس لكل التوانسة. نحب نذكرك زادة اللي إنت أستاذ قانون انت قلت إنك باش تكون عادل كي عمر بن الخطاب، وينو العدل؟ أختي مربوطة ليها ثمانية شهر، مظلومة، والقضاة اللي يخدموا تحتك، اللي ينفّذوا في أوامرك، هدّوها

قضاتك يستنّاو كلمة منك باش يسيبوها. نطلب منك بش تقولها هالكلمة، بش تأخذ القرار

سنية مازالت واقفة، أما لوقتاش؟ لوقتاش هالنظام باش يكمل يدمّر العباد بش يعيشنا في الخوف و العبودية

بعثتلها شوية حوايج سخان، الحمد لله قبلوهم المرة هذي. لابسة مريول فوق مريول، الكلاسط عملتهم ڤواندوات بعدها الڤندوات ممنوعين. سنية مش عايشة، تتنفس بالپاي. تعاني من الماء لمڤلص، من البرد اللي يكسر الحجر، من الماكلة الباردة و الباسلة، من القلق و الفدّة اللي بش يقتلوها، من الجوبات اللي يتسرقو من غادي الغادي. تعاني من وحش عايلتها. تعاني بالاخص من وحش نور، اللي يقتل فيها بالعرق. الوقتاش بش تحمل الهم هذا الكل

يمكن هذا الكل يوفى نهار 10 جانفي. يمكن القاضي، ولا القاضية، يلقى الشجاعة باش يقول لا لهالظلم. يمكن إنت، يا سيادة الرئيس، تلقى الجرأة والكرامة باش توقف المهزلة هذي. يمكن تعطي الأمر. يمكن تقرر تقول يزي للي صاير في محاكمنا اللي ولّاو محاكم ظلم وانتقام وفضيحة وطنية. يمكن إنت، يا سيادة الرئيس، أخيرًا تختار تقول نعم للعدل

الحكاية مهيش كان حكاية حرية سنية. الحكاية شرف البلاد، مستقبل مؤسساتنا. هذا الوعد اللي عطيتو للشعب التونسي يا سيد الرئيس. تونس تستاهل خير من هكى، وسنية تستاهل ترجع لدارها، تستاهل الحرية، تستاهل ترجع لبنتها ولحياتها. سيادة الرئيس، عندك السلطة باش توقف المجزرة هذي يضهرلي وقيت تقول كفى عبث

Ramla Dahmani Accent